Bitterzoet

Hallo Allemaal,

Zondag: Na een heerlijke nachtrust in het huis van Keshet ( het huis in het rustige yavne'el dat aanvoelt als een oase) zijn we teruggereden naar Kfar Tavor waar we wederom ontvangen werden door Tal en haar zussen. Na een kort bezoek aan het marsepeinmuseum waar Tal tot op die dag had gewerkt zijn we naar Tiberias gereden. Samen met Tal en haar moeder( die in Tiberias was opgegroeid) kregen we een uitgebreide rondleiding door de op het eerste gezicht drukke en moderne stad. Na enige tijd kwamen we er echter achter dat de stad een eeuwenoude en pittoreske binnenstad kent waar we een Schots Hotel bezochten. Dit hotel was ooit het hotel van een stinkend rijke schotse arts die een ziekenhuis oprichten waar plek was voor precies evenveel Joden als Moslims als Christenen. Het huidige hotel was prachtig en zou zo rechtstreeks uit een oude Sherlock Holmes aflevering kunnen komen. Na een uitbundige icecoffee en een Duits gesprek met een van de bartenders vervolgde we onze reis naar het Kinneretmeer om te baden in het heilige water waar ook ooit Jezus Christus (the man himself) een gezegend bommetje maakte. Omringd door Arabieren( in verband met het einde van de ramadan en het grootse feest dat hiermee gepaard gaat) reden we weer richting Kfar Tavor. Onderweg stopten we op een berg vanwaaruit je prachtig uitzicht had over de Jordaanvallei. We lieten ons vertellen dat een groep van enkel 20 personen met een collectieve visie ervoor hadden gezorgd dat de gehele vallei werd bestrooid met Kibboets. Alle dorpen die we opdat moment zagen waren Kibboets. Hierop volgden een kort bezoek aan de school Kadoori waar Tal, Keshet, Stav en Amit naartoe gaan. Na opgehaald te worden door Stav en zijn vrienden speelden we basketbal en een goeie Hollandse pot voetbal. De Pizza van dr.Pizza die daarop volgden was niet te overtreffen. Diezelfde avond vonden we onszelf in het huis van Tal ,aan de eettafel,  waar we uitgebreid terugblikten op onze reis.

Maandag:
's Ochtends namen we afscheid van Tal om vervolgens door Keshet te worden opgehaald. We zijn naar de prachtige stad Haifa gereden om daar wat rond te struinen en van het uitzicht te genieten. Een heerlijke maaltijd in een Libanees restaurant vulde onze magen en toen we de eigenaren hadden gekust en geknuffeld (haar broer was een van de beste acteurs in Israel) vertrokken we naar het treinstation..............

Waarschuwing: Vanaf hier gaat het alleen nog maar bergafwaarts. 

Nadat we afscheid hadden genomen van Keshet en haar moeder werden we op de trein gezet richting Ben Gurion airport. De stations vlogen voorbij maar nergens zagen we Ben Gurion Airport. Toen we het aan de dichtsbijzijnde native vroegen kwamen we erachter dat we Ben Gurion zojuist voorbij waren gegaan en dat de trein er nooit was gestopt. Met onze harten in onze kelen maakten we samen met de vrouw een nieuw plan om op tijd op het vliegveld aan te komen. Toen dit gelukt was stapten we uit en hebben we gewacht op de volgende trein terug. Na een haastige taxirit met een taxichauffeur die er niet helemaal kosher uitzag ( hij had aan het eind van de rit ook heel toevallig geen wisselgeld voor euro's) kwamen we aan op het vliegveld, 1 uur voor departure ( de trein had ons 2 uur gekost!). Toen we wanhopig bij de informatiebalie aankwamen werd er een supervisor geroepen die een procesure met ons doornam waarin we tientallen vragen op hoog tempo moe

sten beantwoorden. Dit alles gaf ons hoop omdat ze hun best deden om ons door het securityproces te leiden. Deze hoop was echter tevergeefs nadat de supervisor ons mededeelde dat we niet werden geaccepteerd. Bam... Daar sta je dan, opeens voel je je alleen in vreemd land waarvan je de taal niet kent. Balen, balen en nog eens balen. Het gevoel van machteloosheid op het moment dat je vliegtuig nog een uur aan de grond staat maar dat je er niet naartoe kan is verschrikkelijk. Radeloosheid was reeds daar en verslagen sleepte we ons naar de informatiebalie. Met bibberig Engels probeerden we aan de vrouw in functie uit te leggen wat de situatie was. Er zat niks anders op dan een nieuwe vlucht te boeken met hulp van het thuisfront. Deze nieuwgeboekte vlucht was een rip uit ons lijf: zowel Guus als ik zullen er nog heel wat ijsjes voor moeten verkopen. Op het moment van schrijven zitten we heerlijk en comfortabel op de harde, koude en witte marmeren vloer van Ben Gurion Airport. Natuurlijk doet het nog steeds pijn omdat onze vlucht pas om 4:50 vertrekt maar vooral omdat we veel geld kwijt zijn. Toch op de koude vloer van het vliegveld dat zijn naam te danken heeft aan de  uitroeper van de onafhankelijke staat Israël kunnen we nog steeds lachen. Het is en blijft een levensreis, een reis die we nooit zullen vergeten. 

Hierbij het gedeelte van het blog toen ik nog nietsvermoedend, stationsbordjes checkend, in de trein aan het typen was:

Daar zitten we dan, in de trein richting Ben Gurion Airport in Tel Aviv. We hebben zojuist afscheid genomen van onze vrienden en we herkauwen onze herinneringen nauwkeurig. De smaak is bitterzoet: wat hebben we toch veel gezien, gegeten, gezwommen en gelachen. We hebben tien dagen lang het Israëlische leven geleefd en weten beter hoe het voelt om in het beloofde land te zijn wie je bent. We hebben allebei nog nooit een reis meegemaakt die zo rijk was van verscheidenheid. Op het moment is zijn de herinneringen dubbel. Het saaie, vlakke en lang niet zo verscheiden Nederland staat in een grijs contrast met Israel. We moeten onze vrienden gaan missen. Het is even wennen om niet meer met hen samen te leven omdat het vanaf dag 1 al zo vertrouwd voelde. De troost na zo een reis is natuurlijk het wederzien van familie en vrienden. We zullen echter onze lifestyle weer moeten gaan aanpassen en ons zien te nestelen in het oude en vertrouwde. Al onze herinnering aan de reis en aan onze vrienden zullen ons hier gelukkig goed bij helpen. Wat was het toch mooi. 
שלום